همه چیز درباره شکستگی لگن، علل، عوارض و روش های درمان آن

استخوان لگن یک استخوان بزرگ است که به شکل یک حلقه در قسمت تحتانی بدن قرار دارد. این عضو به عنوان کانال ارتباطی بین اندام های پایین بدن با تنه بوده و از قسمت فوقانی به ستون فقرات و از قسمت تحتانی به استخوان های ران متصل می باشد. از شایعترین آسیب های لگن، شکستگی لگن است. شکستگی لگن از جنبه‌ های مختلف می‌ تواند بسیار خطرناک ‌تر از سایر شکستگی‌ ها باشد و عوارض ماندگاری را مانند درد لگن و لنگیدن را به همراه داشته باشد. البته همه‌ ی شکستگی‌ های لگن شبیه به هم نیستند، در ادامه به بررسی انواع شکستگی لگن و روش های درمان آن می پردازیم.

علائم و نشانه‌ های شکستگی استخوان لگن

• درد شدید در لگن یا کشاله ران
• عدم توانایی حرکت بلافاصله پس از سقوط یا آسیب
• ناتوانی در تحمل وزن در پایی که در آن طرف لگن دچار آسیب شده است.
• درد و ناراحتی در زمان فشردن یا چرخش مفصل ران
• کبودی و تورم در اطراف ناحیه آسیب دیده لگن

علت شکستگی لگن

افزایش سن، شکستگی‌های لگن در افراد مسن می‌تواند در اثر افتادن جزئی یا چرخش یا تغییر موقعیت ناگهانی ایجاد شود.

• سقوط از ارتفاع
• وارد آمدن ضربه مستقیم به لگن
• ابتلا به برخی بیماری ها (پوکی استخوان، سرطان، آسیب های تنشی)

تشخیص شکستگی لگن

در ابتدا پزشک شرح حالی از وضعیت بیمار و سوابق پزشکی او می گیرد. در این صورت پزشک از علائم بیمار همچون شکاف، تورم، کبودی و یا تغییر شکل مطلع می شود و به منظور تشخیص صحیح و دقیق تر انجام آزمایش هایی مانند MRI و سی تی اسکن را برای تایید ارزیابی اولیه تجویز می نماید.

انواع شکستگی لگن

1- شکستگی گردن استخوان ران(گردن فمور)

اصلی‌ترین و رایج‌ ترین نوع شکستگی لگن، شکستگی گردن استخوان ران یا گردن فمور است. گردن در واقع ناحیه‌ای از استخوان است که درست زیر سر استخوان ران قرار گرفته ‌است. در این شرایط ممکن است شخص دچار شکستگی استخوان ران هم شده باشد.

2- شکستگی هیپ بین تروکانتریک

از دیگر انواع شکستگی لگن، شکستگی هیپ بین تروکانتریک می باشد. این ناحیه دورتر از مفصل ران قرار دارد و میزان عوارض آن معمولاً کمتر است این نوع شکستگی خون‌رسانی به استخوان را قطع نمی‌کند و ممکن است ترمیم آن آسان ‌تر باشد. حدود 90 درصد از شکستگی‌های لگن در دستهشکستگی ‌های بین تروکانتریک هیپ یا شکستگی گردن فمور قرار می‌گیرند.

3- شکستگی استرسی لگن

این نوع شکستگی ممکن است تشخیص آن دشوارتر باشد. در این نوع شکستگی تنها یک ترک مویی در استخوان ران ایجاد می‌شود که ممکن است کل استخوان را درگیر نکند. استفاده بیش از حد و حرکت‌های تکراری می‌تواند باعث شکستگی استرسی شود. معمولاً در جوانان و ورزشکاران به دلیل استفاده بیش از حد از لگن این نوع شکستگی اتفاق می افتد.

عوامل خطر ساز شکستگی لگن

• افزایش سن
• پوکی استخوان
• کمبود ویتامین D
• مصرف داروهای خاصی مانند کورتیکواستروئیدها
• سابقه خانوادگی شکستگی لگن
• بیماری های زمینه ای مانند آرتریت روماتوئید
• مصرف دخانیات و نوشیدنی های الکلی

روش های درمان شکستگی لگن

1- درمان شکستگی لگن بدون عمل جراحی

گاهی از روش‌های بدون جراحی نیز برای درمان شکستگی لگن استفاده می‌شود که میتوان به دارودرمانی و فیزیوتراپی که اصلی‌ترین آنهاست اشاره کرد. گچ گرفتن شکستگی لگن نیز می‌تواند با بی‌حرکت نگه داشتن مفصل و استخوان‌ها، زمان لازم برای جوش‌خوردن استخوان‌ها و قرارگیری در موقعیت قبلی را به آنها بدهد.

2- درمان شکستگی لگن با جراحی

اکثر شکستگی‌های لگن نیاز به ترمیم جراحی دارند. چندین تکنیک جراحی لگن وجود دارد. با توجه به تشخیص پزشک ممکن است از پیچ‌ها، میخ‌ها یا صفحات فلزی برای محکم کردن استخوان‌ها و نگه داشتن آنها در جای خود استفاده کند. گاهی نیز بسته به نوع آسیب، ممکن است بیمار نیاز به تعویض جزئی یا کامل لگن داشته باشد.

چه افرادی بیشتر در معرض شکستگی لگن هستند؟

• عوارض جانبی شکستگی لگن
• مشاهده لخته خون در پاها یا ریه ها
• زخم بستر
• ذات الریه
• عفونت مجاری ادراری
• خطر شکستگی ران در اثر تضعیف استخوان ها
• ناتوانی عضلانی، افزایش خطر افتادن و آسیب دیدن

مدت زمان جوش خوردن شکستگی لگن

مدت زمان جوش خوردن شکستگی لگن به عوامل مختلفی مانند نوع و شدت شکستگی، سن و سلامت عمومی بیمار، روش درمان و تخصص پزشک بستگی دارد. اما به طور کلی، شکستگی لگن ممکن است 6 تا 12 هفته طول بکشد.

دوران نقاهت شکستگی لگن

مصرف دارو : معمولا بعد از درمان شکستگی لگن، داروهای مسکن برای بیمار در نظر گرفته خواهد شد. این داروها کامل ایمن بوده و به تسکین درد کمک می کنند. توجه داشته باشید که باید هر گونه سابقه حساسیت دارویی را به پزشک خود اطلاع دهد.
استفاده از کمپرس یخ : استفاده از کمپرس یخ هر روز به مدت پانزده تا بیست دقیقه، می تواند مفید باشد. البته این نکته را در نظر داشته باشید که برای کاهش تورم و درد و هم چنین پیشگیری از آسیب های بافتی یخ باید داخل کیسه پلاستیکی بر روی ناحیه مورد نظر گذاشته شود.
محدود کردن برخی فعالیت ها : از مهترین نکات در دوران نقاهت این است که بیمار باید بعد از درمان شکستگی لگن تا حد امکان در منزل استراحت کند تا روند ترمیم استخوان طی شود. همزمان با بهبود استخوان و تسکین درد، فرد قادر به انجام کارهای روزانه خود خواهد بود. شدت فعالیت ها باید به مرور زمان اضافه شود و هر زمان که احساس درد و خستگی داشتید، استراحت کنید این نکته را در نظر داشته باشید که انجام فعالیت های سنگین بدنی تا بهبودی کامل ممنوع است.
استفاده از وسایل کمکی : توصیه می شود بعد از درمان و تا زمان بهبودی کامل از عصا و واکر استفاده شود. با این کار، از وارد آمدن فشار به ناحیه لگن کاسته می شود. گاهی ممکن است استفاده از این ابزارهای کمکی تا چند ماه ادامه پیدا کند.
فیزیوتراپی : از جمله روش های موثر در دوران نقاهت فیزیوتراپی است. که نه تنها بعد از شکستگی لگن بلکه بعد از هر گونه آسیب مفصلی برای بیمار در نظر گرفته خواهد شد.

علائم جوش خوردن شکستگی لگن

• کاهش درد
• افزایش دامنه حرکتی
• کاهش کبودی

فیزیوتراپی برای درمان شکستگی لگن

بخش مهمی از توانبخشی در آسیب های پایدار و ناپایدار لگن فیزیوتراپی بعد از شکستگی لگن می باشد. فیزیوتراپی بعد از شکستگی لگن با هدف بهبود سرعت، قدرت و عملکرد انجام می شود.علاوه بر این به کنترل درد، انعطاف پذیری مفاصل، ستون فقرات و پا نیز کمک می کند. از نکات بسیار مهم بعد از شکستگی لگن داشتن تحرک می باشد، زیرا سکون طولانی مدت، منجر به بروز اختلال در تنفس و گردش خون می شود. با انجام حرکات فیزیوتراپی می توانید راحت تر حرکت کنید و رفته رفته به فعالیت روزانه خود برسید.

آیا درمان شکستگی لگن در سالمندان و جوانان متفاوت است؟

به طور کلی درمان بسته به نوع شکستگی، سن بیمار و وضعیت سلامت عمومی متفاوت می باشد. در سنین جوانی برای بهبود شکستگی در افراد مبتلا به این عارضه از میخ یا پیچ استفاده می شود. اما در افراد سالمند به دلیل کم بودن احتمال بهبودی استخوان های شکسته از پروتز کامل یا جزئی استفاده می شود.

پیشگیری از شکستگی مفصل هیپ در سالمندان

1. سبک زندگی سالم : انتخاب سبک زندگی سالم در اوایل بزرگسالی، اوج توده استخوانی را افزایش می‌دهد و خطر ابتلا به پوکی استخوان را در سال‌های بعد کاهش می‌دهد.
2. ورزش کردن : ورزش لا افزایش قدرت احتمال سقوط را کاهش می‌دهد. همچنین انجام ورزش‌های تحمل وزن، مانند پیاده روی، به شما کمک می کند تا حداکثر تراکم استخوان را حفظ کنید. تمرینات تعادلی نیز برای کاهش خطر زمین خوردن مهم است، زیرا حفظ تعادل با افزایش سن سخت تر می‌شود.
3. مصرف کلسیم و ویتامین D : به طور کلی مردان و زنان 50 ساله و بالاتر باید 1200 میلی گرم کلسیم در روز و 600 واحد بین المللی ویتامین D در روز مصرف کنند.
4. خودداری از مصرف دخانیات و نوشیدنی های الکلی : مصرف دخانیات و الکل می‌تواند تراکم استخوان را کاهش دهد. نوشیدن بیش از حد الکل همچنین می‌تواند تعادل شما را مختل کند و احتمال سقوط شما را افزایش دهد.
5. ایمن سازی خانه : فرش‌های پر خطر را بردارید، سیم‌های برق را کنار دیوار نگه دارید و اثاثیه اضافی و هر چیز دیگری را که می‌تواند شما را زمین ‌گیر کند را انتقال دهید.
6. مراقب عوارض جانبی داروهای خود باشید : در مورد عوارض جانبی ناشی از داروهای خود با پزشک خود صحبت کنید.احساس ضعف و سرگیجه که از عوارض جانبی احتمالی بسیاری از داروها هستند، می‌تواند خطر افتادن را افزایش دهد.
7. استفاده از وسایل کمکی : اگر هنگام راه رفتن احساس ثبات نمی‌کنید، می توانید با مشورت پزشک از عصا یا واکر استفاده کنید.